Zijn fascinatie voor rust, stilte en schoonheid van het Friese platteland vormden in zijn werk de rode draad. En dat is niet zomaar, want zowel zijn geboortedorp Grou als zijn laatste woon- en werkplaats aan de Nieuwebildtdijk, een voormalige zeedijk boven St. Annaparochie, worden omgeven door een uitgestrekt vlak landschap waar grote delen van het jaar de stilte heerst.

Ook binnen zijn werk domineren leegte en stilte. Slechts een beperkt aantal abstracte vormen hebben daarbinnen een plek gevonden. Ze bevinden zich precies daar waar de kunstenaar ze bewust/onbewust heeft laten neerstrijken. Ze versterken en vieren door hun aanwezigheid op paradoxale wijze die dezelfde leegte en stilte. Ze verwijzen naar ervaringen als het ooit uit de verborgenheid opstijgen en gekrijs van een watervogel in het stille Friese merengebied of naar het geronk van een uit de mist opdoemende tractor die zich een spoor baant door het oneindig lijkende kale Noord-Friese akkerbouwlandschap.

Net als Bowe Roodbergen hebben vele andere kunstenaars, componisten, architecten en schrijvers middels een minimale abstracte vormtaal hun liefde voor de natuur tot uitdrukking gebracht. ‘Grosze Realistik ist grosze Abstraktion’ is een beroemde uitspraak van Wassily Kandinsky. Anton Webern componeerde stilte middels een bagatel voor strijkkwartet van niet meer dan 21 seconden. De Natuur zo minimaal mogelijk (ver-)storen. Zo gaf ook Bowe Roodbergen op geheel eigenzinnige en overtuigende wijze uitdrukking aan het bestaan in de meest pure zin van het woord.

Rients Kooistra, kunsthistoricus en vriend